Bronowicz S., notariusz. Kancelaria

USTAWA z dnia 23 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z dnia 26 sierpnia 2004 r.) Art. 1.  W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm. 1) ) w art. 27 § 1 i 2 otrzymują brzmienie: "§ 1.  Prezes i wiceprezes sądu może być odwołany przez Ministra Sprawiedliwości w toku kadencji w przypadku: 1)   rażącego niewywiązywania się z obowiązków służbowych, 2)   gdy dalsze pełnienie funkcji z innych powodów nie da się pogodzić z dobrem wymiaru sprawiedliwości. § 2.   Odwołanie prezesa albo wiceprezesa sądu następuje po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa. Zamiar odwołania, wraz z pisemnym uzasadnieniem, Minister Sprawiedliwości przedstawia Krajowej Radzie Sądownictwa w celu uzyskania opinii. W przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, negatywna opinia Krajowej Rady Sądownictwa jest dla Ministra Sprawiedliwości wiążąca.". Art. 2.  W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 117, poz. 753, z późn. zm. 2) ) w art. 11 § 5 i 6 otrzymują brzmienie: "§ 5.  Prezes sądu wojskowego i jego zastępca może być odwołany przez Ministra Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej w przypadku: 1)   rażącego niewywiązywania się z obowiązków służbowych, 2)   gdy dalsze pełnienie funkcji z innych powodów nie da się pogodzić z dobrem wymiaru sprawiedliwości. § 6.   Odwołanie prezesa sądu wojskowego albo jego zastępcy następuje po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa. Zamiar odwołania, wraz z pisemnym uzasadnieniem, Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej przedstawia Krajowej Radzie Sądownictwa w celu uzyskania opinii. W przypadku, o którym mowa w § 5 pkt 2, negatywna opinia Krajowej Rady Sądownictwa...

ZARZĄDZENIE MINISTRÓW SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI ORAZ ZDROWIA I OPIEKI SPOŁECZNEJ z dnia 24 czerwca 1997 r. w sprawie trybu przeprowadzania badań lekarskich osób zatrzymanych przez Policję. (M.P. z dnia 9 lipca 1997 r.) Na podstawie art. 15 ust. 9 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214, z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 34, poz. 163 i Nr 104, poz. 515, z 1996 r. Nr 59, poz. 269 i Nr 106, poz. 496 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153) zarządza się, co następuje: § 1.  1. Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przez Policję, zwanej dalej "osobą zatrzymaną", przeprowadza się, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że osoba ta znajduje się w stanie zagrażającym jej życiu lub zdrowiu. 2. Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się w szczególności, gdy:   1)   osoba zatrzymana ma widoczne obrażenia ciała lub utraciła przytomność,   2)   oświadcza ona, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia,   3)   z posiadanych przez Policję informacji lub z okoliczności zatrzymania wynika, że osoba ta może być chora zakaźnie. § 2.  Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się po dokonaniu przez Policję niezbędnych formalności związanych z zatrzymaniem, chyba że zachodzą okoliczności określone w § 1 ust. 2 pkt 1. § 3.  Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się po wyrażeniu na nie zgody przez tę osobę. Zgoda taka nie jest wymagana, jeżeli stan zdrowia osoby zatrzymanej uniemożliwia złożenie przez nią oświadczenia w tym przedmiocie lub gdy inne przepisy tak stanowią. § 4.  1. Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się, z zastrzeżeniem ust. 2, na podstawie pisemnego wniosku dyżurnego jednostki Policji dokonującej zatrzymania. 2. Jeżeli zachodzą okoliczności...